Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/005: Wannewuzz! (SB)


Artikellogo

WANNEWUZZ!

"Wannewuzz!" segg de Dübel un hüpp dorbi as dull um't Füer rüm. "Wannewuzz! Wannewuuuuuuzzzz!"

De Ünnerdübel kiekt sick an. Wat hätt'e denn nu al wedder?! froog se sick un keeneen kunn sem dat vertelln. Een vun'e Ünnerdübels, de jüss bi de annern de Lüüs vun Kopp sammelt harr, hool inne un lech de Kopp scheep. "Denn möt wi em mol froogn!" segg he nodinkli. "Sonst köönt wi dat je nienich rutkreegn."

"Wer de Infall hett, schall dat uck moken!" segg dor de annern as een Person. Keen much de Överdübel gern wat froogen, meis weer he gewaldi gnadderi, wenn du em to falsche Tied kummst, un denn kunn dat schon mol passeern, dat he een 'n Ammel mit Asche övern Kopp schütt, un eenmol harr he een vun'e Ünnerdübels eenfach in't Füer stött, blots dor he nie wuss hett, wo he sien Fork aflecht harr.

"Mientwegen", sech de Ünnerdübel, stunn ümständli op un gung mit schlurf'n Schritt to sien Meister hin.

"Wat schnackst?" sech he lies, un un treck sien Büxndreeger lang.

De Dübel mark nix un hüpp wieder mit'n luude `Wannewuuuzz' üm't Füer rum. Nu stell sick de Ünnerdübel em in'e Wech. "Wat schnackst?" froog he, düttmol so luud, dat he dormit 'n ganzet Orchester överschrien kunn.

Ober statt dat de Dübel nu de Ünnerdübel gewaldi rünnerputzen dee, segg he blots: "Wat ick schnack?! Kunnst mi nie verstohn? Wannewuzz segg ick. WANNEWUZZ!!!"

De Ünnerdübel kiek to sien Kumpanen, ober de schüddkoppt blots. Keeneen wuss, wat so'n `Wannewuzz' ween schull.

Jüss wull de Ünnerdübel, de a banni stolz över sien eegen Kuraasch weer, sick wor mang de annern mischn, dor pack em de Överdübel vun achtern an'e Krogen. "Wat fallt di in, mi grood in düsset wichti Oogenblick to ünnerbreken!?"

"Ick, ick, meen je man bloots. Wi froog us all, wat düsset `Wannewuzz' bedüden schull." He wies mit sien schnuddelign swatten Finger op de annern. Un de dor - de hebbt mi vörschick, dat ick di dat froog."

"Aha, du schass mi also froogen?!"

De Ünnerdübel trock sien Kopp in. "Hmmmh!"

"Na, denn kumm man mol her, denn will ick di dat mol verklookfiedeln", segg de Meister nu gefährli fründli un legg em de Arm um de Schullern. "Wat ick hier moken dee, is'n `Rituool'". He sett 'n banni wichtituersch Mien opp.

"Wat dat denn?" De Ünnerdübel kiek sien Meister groot an.

"Kinnst nie? Hest noch nie wat vun Töverie un Magie höört?"

"Damminochmol, nee!"

"Na, denn mutt ick di Döösbaddel dat je mol verklickern! Weets noch, as ick to Wiehnachn de Herrgott 'n Beseuk affstatt harr? Lööv man nie, dat he mi övert Ohr haun hett. Nää, dat lööv man nie. Dat harr nämli taktische Grünn. Nu denk he wiss, dat he de plietschere vun us beiden is. Ober dat wart sick noch wiesn." Hämisch fung he an to kichern un riev sick dörbie de Hann. De Ünnerdübel kiek noch dösiger as vörher. Un de annern versteck sick in de düsterste Eck, de se finn kunn. Denn meis seuk he sick een vun sem ut, um ruttokreegn, ob siene niede Idee uck funkschoneern dee.

Fründli gung he mit de Ünnerdübel um dat Füer rüm. "Nu schass du mol wat vun mi över Magie lern. Man tau."

Bang gung de Ünnerdübel mit. "Meenst mi? Weets doch, dat ick nie son Kloogn een bün. Dor givv dat wiss noch 'n beetern", verseuck he sick nu ruttoschnackn.

Ober wat de Överdübel sick in de Kopp sett harr, dor lett he uck nie vun aff. "Jo, jo, dat wart 'n Spoß." Un denn fung he wedder an för sick hin to schnackn: "Wannewuzz, Wannewuuz!" Dorbie streu he eegnordiget Tüüch in't Füer, dat dat gewaldi anfung to stinkn. De annern Ünnerdübels höll sick de Nöös to un vertrock sick nu ganz - so stunn de beidn alleen üm't Füer. Un mit een luudn Getöse gung ganz plötzli dat Füer ut. Nu weer dat ganz düster.

De Ünnerdübel wull jüss sien Meister an de Hann footn, so bang woor em to Mood. 'n lies `Meister' brüng he jüss noch över de Lippn, as he uck schon op sien Achtersen sitten de. Wat harr em vun de Feut reetn? "Damminochmol", fung he an to schimpn. Ober denn full em jüss noch rechtiedi wedder in, dat de Meister jo noch in'e Neech ween mutt.

Un denn gung dat Füer jüss so gau an, as dat utgohn weer. De beiden Dübel kiek sick verdaddert an, Överdübel kratz sick an de Kopp. "Na, wat seggst nu, hess verstunn, wat Magie is? Und nu rut mit di! Ick häv beeteret to doon, as mien Tied mit di to verplempern." Flink as 'n Wiesel hüpp he to sien Schrievdisch, wo 'n dicket, schwattet Book obslogn licht. De Ünnerdübel rappel sick op un slick sick so lies un vörsichti as mögli, bang, dat dor in een vun de veeln düsteren Ecken wat op em luuern de, dorvun.

Mit'nmol givv dat een luudet `Krabumm', un denn weer dat Füer woor ut. Meern in Dustern stooht een Minschn, een stinknormolen häßlichn Minschn, sogor in schmuckn Antoch, mit Schlips un Kroogen, un ohn Hörner un Peerfoot. "Mmmmmeister, büst du dat???" froog de Ünnerdübel vörsichti, un an de luude Rülpsen, dat de Kerl dor utstött, mark se, dat dat dor tatsächli de Meister in Gestalt vun'n Minschn weer.

Ohn een Woort to seggn gung de `Minsch' wech, rut ut de Höll, dör de Welt vun'e Minschn dör un wieder no boben in'n Himmel. Dor stunn 'n gaanzn Barg Lüüd, all jüss dodbleeven, wulln se in de Himmel rin, um dor op'n Wolk 'n beeten mit de Engels to speelen un mit de Harfen to klimpern. Anständi stell de Dübel sick achtern an, wull he doch jüss nu nich unangenehm opfulln.

Bevör de Lüüd nämli dör dat groote Himmelsdöör würkli in de Himmel keem, mööt se all eenmol bi de Herrgott vörstelli waarn. Un de sitt dor nu mit sien lange witte Boort un 'n wallen witt Gewand as son König op sien Thron, un jeeden full vör em op de Knee un vertell em, wat vör 'n düchtign Dutt he weer.

"Hä hä hä!" - de Dübel kunn een Grien nie ünnerdrücken un riev sick de Hann. Empöört kieken sick de annern no em um. Fründli nick he sem to, un se dreiht sick woor torüch. De meisten Lüüd weer banni opreegt, viellich, dor se dinkn, dat de Herrgott se nie bie sick hemm wull.

Denn endli keem he an'e Reech. "Na, mien Jong!" segg de Herrgott mit 'n luude, kräfti Stimm. "Wat hess du mi to seggn? Büss du uck immer good ween to Leevtieden, flieti to Kark gohn un hess annern Minschn hölpn?"

Obgliecks de Dübel good löögen kunn, full em dat so schwor, op düsse Froogen mit 'n kloor `Jo!' to antern. Ober de Herrgott harr uck gonnie doropp tööv. Nodinkli kiek he em an. "Weetst, ick meen, ick hev di a mol sehn. Wo heetst nochmol?"

"Willhelm Dübel", segg de Dübel fix, un 'n beeten snooksch weer em doch tomood, as de Gott em so dördringli ankieken dee. `Nu or nie!' segg he sick un kiek de Herrgott direkt in'e Oogen. "Nää, ick bün nie immer Oordi ween op'e Eer."

"Denn hest du an düssen Ort uck nix to seuken!" muul Gott.

"Nee, wiss nie. Ober ick heff di wat Feines mitbroch!"

Nu strohl de Herrgott vun een Ohr to de anner. "Wat denn?" froog he nieschieri un full fas ut sien hooge Stohl, um de Dübel de Büdel, de he ut sien Antoch ruttreck, ut de Hann to rieten. Ober de Dübel hool em fass. Vör Vörfreud fung he an to lachn, beus un vull Häme. Mit'n luudet `Plopp' full sien Maske vun em aff, un denn gripp he in de Büdel. "Wannewuzz" repp hee so luud, as he man kunn. "Waaaarnewuuuuuuzz! Hier, mien Jong, hier hess du dien Geschink vun mi." He schütt de Herrgott de Ganze Inhalt vun'e Büdel över de Kopp. "Wannewuzz, mien Leever, Wannewuzz heet dat Tüüch, dat ick di mitbroch hev."

"Ogottogott!" reep de Herrgott un sprung op. Denn wied mehr keem ut de Büdel rut, as eegentli bin ween kunn: 'n gaanzn Baarg vun schietige, smeerige, glibberige, roode Schleim, de ganz gewaldi stinken dee. As wenn dat Tüüch leev, so kröpp dat över de Herrgott, över sien Thron un uck noch över all de Lüüd, de dor in eern smucken Klamotten so banni anständi rümstohn deen.

Dat duert uck nie lang, un de Schleim övertrock de neechsten Wolk'n, wo all de Engels vun't Harfespeelen opsprungen deen un wild schreeg'n, bang um eer witte Gewänner. Noch 'n luudet `Plopp', un de Dübel lös sick in Luf op un lann jüss vör de Nöös vun'e Ünnerdübels ...


Erstveröffentlichung am 17. August 2000

22. Dezember 2007