Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/006: De Büsumer Strandräubers (SB)


Artikellogo

DE BÜSUMER STRANDRÄUBERS

Hopp hopp hopp, im Swiensgalopp ...


... so löpp de Tied us wech. In us hüüdig hektischn Doog, dor wünsch man sick je meis gern mol de gooden oolen Tieden torüch, as noch keen Audos dör de Strooten forn deen un de Minschn noch Tied harrn, an jeeden Eck 'n lüttje Klönschnack to hooln.

Ick weet noch vun de Verteeln vun mien Grootvoder, de nu in düsse "gooden oolen Tieden" groot woorn weer. Ober jüss so rosi, as man vundooch dink, weer dat gonnie ween.

Mien Grootvoder, de kunn sick noch erinnern - dat weer lang vör de Erstn Weltkrieg -, as de Lüüd noch keen Audos un Treckers harrn, un all de Arbeit mit Peer un Ossn mookn deen un sogor noch Pirotn op'm Meer rumschippert sünd. As dat för de Buern noch nie so groote Meihdöscher, Höhnförder un al dütt technisch Gerät geev, dor harrn de Minschn uck noch nie soveel ut eern Felder rutwirtschaff, un manni een weer banni arm. Aans waard mit de Hand inhoolt, un wenn de Regen mol 'n gaanzn Summer lang nie ophooln dee, denn kunn dat schon mol ween, dat se för de Winner nie noch Vörrot anleggn kunnt.

Ober denn giv dat je uck noch 'n anner Quell, wovun sick dat sünnerli för de Lüüd an'e Küst recht good leeven lött: vun't Fischn. Un wenn uck dat mol nie so rech klappn dee, denn, jo, denn ...

Denn harrn de Lüüd an'e Strand uck mannimol banni Glück, dat dor een Schipp, wat jüss för de Büsumer or Friedrichskooger Hooben or an de friesischn Inseln langschippern dee, kentert. Un 'n Gesetz vun'e Dithmarscher sech, dat se all dat, wat dorbi so an Land swomm keem, för sick behooln kunnt, as Strandgood sotoseggn.

Dammi no mol to, dat weern oftmols feine Soken: Seide, Gewürze, Kissn vun Rum un Kööm un all so'n Kroom. Man kunn dat de Dithmarscher nie so rech verdinkn, dat se nie selten uck mol vull Sehnsuch no son Schipp kiekt, de dor in de Fern langfohr, un dorbi hoopn, dat 'n Storm opkeem un de Kohn ünnerdukert, so dat aans an Land drievn dee ...


*


Kiek mol, dor achtern, wat för 'n scheunet Schipp!" Fietje un Pitt steiht an'e Büsumer Hooben an'e Mool un kiek rut op de wiede See. Ganz wied achtern kunn se man grood twee witte Seegel erkenn'. "Wat muchn de wohl lood hebbn?"

Pitt schüddel de Kopp. "Wee'ck uck nie. Wiss wat Feines." Nodinkli kniep he gegn de ünnergohn Sünn de Oogen to. "Wat meenst, Fietje, wenn wi dor mol 'n beeten nohölpen ..."

"Wie dat denn?"

"Weet uck nie, ober wenn de Kohn nu plötzli 'n groot Lock in't Buug hätt, denn löpp dor Woter rin, un - gluck gluck -, geiht he ünner. Dor kreiht doch keen Hohn no, weshaalv he ünnergohn is, wenn all sien Fracht an Land as Strandgut ankeem. Meenst nie?" Fietje kratz sick an'e Kopp. "Na, de waard sick wiss wat freun!"

"Tja, so lang uck nie, wenn se denn eers afsuup sünd ...", Pitt weer ganz vun'e Sockn vun sien niede Idee. "Wat, wenn wi een groot Füer moken, dat wi de Schipper vun't Wech abbrün'. Dat is je nu bald düster un dat Schipp is je man noch 'n poor Meiln wied wech. Viellich fohrt se denn neeger ran, dor se nieschieri sünd un se sick frogen deen, wat för 'n grootn Hooben dat hier weer. Un denn ...," Fietje riev sick de Hann, "... denn strand se op Trischn un se mööt de ganze lange Tied afftööven bis wi wedder Floot kreegn."

"Jo un wat mok wi denn? Dat sünd doch liekers veel mehr as wi twee beeden. Meenst du, dat de vör uns beedn Manschetten häm? Uck wenn ick mol so richti granti bün, denn is noch nie mol mien Frauke bang. Und du sühst uck nie grood ut as de Klabautermann."

"Lot se man eers mol oploopn un denn süch wi wieder." Pitt weer nu nie mehr to hooln un löpp los. "Man los Fietje, du oole Trantüt! Wi mööt gau Füerholt ransleppn! Wat meenst, wat dien Frauke sick freun de, wenn du eer wat niedes schinks? De wart 'n Gesich moken."

Nu fung Fietje an to grien vun een Ohr toon annern un nehm endli de Hann ut de Büxendaschn. "Oh, dat Schipp is a 'n Stück wieder, man to, Pitt. Ick weet, wo wi Holt herkreegn kunn: Bi Hinnerk in'e Schüün achtern Diek, dor lich 'n ganzn Barch Füerholt. Dat häv ick nülie eers sehn. Wull ick em dat doch affschnackn, ober he wull je nie." Fietje weer nie mehr optohooln. "Hätt he man doon schull," mummel he vör sick hin as he gau för Pitt hergung. `Schiedegol wo wi dat herkreegn deen. Achterran ward se uns dat all noch dankn. Und man ward wiss 'n Fest för uns moken un wi goht as groote Heldn in'e Dithmarscher Geschich in. Lang frogen kunnt wi nu nie mehr.'

De Sünn weer a lang ünnergohn un dat smucke Schipp weer jüss op eer Höh as dat Füer lichterloh brenn' dee. Fietje un Pitt stoht dor achter, banni ut de Pust. Fietje treck sien Piep ut de Büx un stopp se sick. Langsom keem em Bedinkn, op eern Ploon uck opgohn dee. Un wat schüllt se bloots Hinnerk vertelln, wenn he marken dee, dat sien Füerholt wech weer?!

Pitt rüttel opreegt Fietje an de Schuller, de grood 'n ganzen Duttn Sogenfalten int Gesich hätt. "Fietje, kiek doch. De fort nie wieder! De sünd op'e Sandbank bleebn!"

Fietje sprung op un kunn sien Oogn nie gleuvn. "Köönt wi bloots hoopn, dat dorop keen Pirotn sünd. För de häv ick nämli 'n Barch Manschettn. Uns Opa vertell jümmers, as wi lütt weern, allerhand över düsse Lüüd."

Fietje mook 'n Lufsprung. "Ick lot sem nich ut'e Oog un du mokst dien oolen Kohn torech. Un denn köönt wi düssn fien' Lüüd dat Fell över de Ohrn treckn! Pitt kiek em groot an. "Jo, du büss je uk nie op 'n Kopp fulln, dat mutt ick mol seggn. Ober ick hev noch 'n beetern Infall: Wenn se op Sand loopen sünd, denn sliek wi uns ran un seeg sem 'n Loch in'e Buug. Un wenn de Floot keem, denn sup se aff, un wi köönt us aans ut dat Schipp ruthooln.

Dat duer nie lang, un Fietje tucker mit sien oolen Fischkutter dör de Priel justemang op Pitt un dat Füer to. Plietsch, als Fietje weer, harr he keen Lich anmokt, dormit de Lüüd dor achtern op de groote Dampfer nie mitkreegen kunn, dat hier wat in'e Busch is. Dat Plätschern vun'e Paddel int Woter keem em banni luud vör, doch he beruhig sick dormit, dat de Schipperslüüd dat wiss nie höörn kunnt. Langsom keem he neeger an'e Füersteed un Pitt sprung op.

"Häss aans dorbie?" frooch he lies.

"Wat meenst?" Fietje kiek sien Fründ nodinkli an. "Hev ick wat vergeten?"

"Naja, wenn wi düsset groote Schipp kapern wüllt, denn köönt wi dat je nie mit bloßen Hann moken, du Dussel!"

"Minsch, dor hess du recht!" `N iesi Schuer löpp Fietje över de Rückn bi de Gedanken, dat he dör sien Schusselikeit nu noch aans vermasseln dee.

"Minschnskinners, du Döösbaddel!" Pitts Gesich löpp vor Aarger rood an, un nu keem he eers so richti in Fohrt. "Kunnst uck nie vun Clock Twölf bis Meddach dinkn!"

"Denn fix, lot us nochmol in Hinnerks Schüün stöbern, de hett dor wiss uck 'n Seeg, irgendwo mit mutt he je dat Füerholt tweimokt hebbn!" Gau sprung Pitt un Fietje ut eer lüttje Boot un düüs to Hinnerks Schüün. Un se harrn Glück - dor hang 'n groote Seeg meern an'e Wann.

Wedder banni ut de Pust keem se wor an eern Boot an un paddelt as dull op dat Schipp to. "Man lies, suns höört se uns!"

De Wind driev se neeger an dat groote Schipp ran, un Fietje un Pitt rutsch de Hattn in'e Büx. As 'n lüttje Muus in't Verhältnis to 'n Katt so groot weer dat Schipp, as se dich ran weern. Un vun boobn an'e Reeling höörn se luudet Gegröle in een fremde Sprook.

"Maldito!" reep dor een Mann un beeuch sick wied över de Reeling. "Qué vamos a hacer?"

"Still!" mit n' Platsch weern Fietje un Pitt int Woter un trockn eer Boot op de Sand. De Seeg hool Pitt fass in'e Hann. "Wenn wi em nu de Buug anseegn deen, denn versuup se, wenn de Flot keem!" wisper he sien Frünn to. Sachn sliek se sick an, as plötzli een Mann an'e Reeling luud to sien Mitschipper reep: "Mira, alguin está aquí!"

Fietje un Pitt harrn keen Schimmer, wat för'n Sprook se spreken deen, un so mok se sick ant Wark. As se de Seeg ansetten, geev dat so'n luudet "Ratsch!", dat se gau woor ophöörn deen.

Un denn keem se all op de Reeling. Dat weer jümmers noch düster, doch de beidn kunn se erkennen: meis dördi Lüüd, all 'n Kopp lütter as sem, mit düster Haut un krisseliges swattet Hoor, stunn nu dor un kiek döösi, wat de beiden Keerls sick dor an eern Schipp to schaffen mooken dee.

Pitt wull am leevsten in'e Erdböön versinkn! He seech sick a lünch vun'e Mannschaft, or in'e düstere Gefängnis in'e fremde Land brocht, wo se bis to eer Lebensenn binsitten schulln. "Mien Frauke" jammer he, bi de Gedankn, dat he se wiss nie mehr woorseen waard. Ober denn keem Pitt de geniale Idee.

Mit 'n luudet `Platsch!' waarf he de Seeg in hogen Bogen int Woter. "Moin Jungs!" reep he luud. "Kleddert mol de Löller rünner un fatt all mit an, suns kummt jüm hier nie woor rut!"

Bang tööv se, wat de fremdn Matrosn doropp seggn deen. Se harrn banni Glück - uck wenn de Matrosen eern Sprook nie verstohn kunnt, so mark se doch, wat Pitt meen. So krabbel se all ieli de Löller rünner op de Sandbank un stämmt sick mit all eer Knööv an de Buug vun'e Schipp. Inne Opreegung harrn se nie mark, dat de Seeg dor achtern in'e jüst opgohn Sünn in't Woter blinkn dee.

"Un hepp, un hepp!" All fattn se mit an, un dat duer gonnie lang, un se harrn de Schipp wor in'e Priel. De Floot, de grood wor stiegen dee, hölp sem dorbi, un so weer gau wor aans in't Lot.

Un denn keem de Fremmn to Pitt un Fietje röber. "Gracia. Muchas gracia! Muchísimas gracias!" reep se all dörnanner un bedank sick överschwengli bi sem. Een no de annern klopp sem op de Schullern un drück sem, een gäv Fietje sogor een luudn Schmatz meern int Gesich! Un to eern Överraschung pack se Pitt un Fietje noch een ganzn Kastn Rum mit in eer lütjes Boot, so dat dat gliecks 'n ganzet Stück deeper inn Woter sink. Mit veel Winken un Roopen veravscheed sick de Fremmn, un de beidn Büsumer freun sick je nu doch, dat düsse fründli Lüüd nie dör eer Ingriepen dot op 'n Meeresboodn leggn deen.

"Un nu?" Banni froh, dat se nochmol mit 'n heel Huut ut düsset Obndüer rutkoom sünd, kiek beid op de Kiss.

"Tja, wat nu?" froog nu uck Fietje. "De Seeg is wech un dat Füerholt uck!"

"Ick weet!" Pitt grins vun een Ohr to 'n annern. "Wi statt Hinnerk een Besöch af un schink em de Kiss. Wiss lood he us denn in un wi köönt us to drütt doröver her mooken ..."


Erstveröffentlichung am 2. Juli 1998

28. Dezember 2006