Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/019: Wieverlist (SB)


Artikellogo

WIEVERLIST

Tiede Tietje is nu je al meis över süsti Johr old, ober wenn du genau hinkieks, sühst em an, dat he freuher mol ganz good utsehn hett. Jojo, de Tiede, dat weer 'n Mannsbild, oh 'n richti schmuckn, staatschn Kerl, de domals banni 'n Schlach bie de Wievers harr un meis an jedn Finger tein hebbn kunn. Worüm he dennoch nienich heiroot hett, frooch jüm sick? Naja, dat is 'n lang Geschich, un de wull ick jüm nu mol vertelln ...


*


Dat sünd nu al recht 'n poor Johr her, dat sick düsse Geschich toddrogen hett. Tiede Tietje weer Gemeindearbeider in Dörp. Veel harr he nie to doon, ober he weer jümmers op'e Padd, he mutt dor ween, wenn dat man eenerweegns wat uttobetern giv, wenn de Strootn in Winner versneit weern, dat Dörpschild umfulln weer, de Gras an'e Gröövn afmeiht weern schulln, un, un, un.

So duer sien Dach jümmers vun morgns bis lot in'e Nacht. Denn mutt he nämli de Strootnlatüchn utmookn, de ganz niede Anschaffun vun'e Gemeide. Dat weer je freuher nie so as hüt, wo man dat vun een Zentrool ut mookn dee. Nee, jeedn Oobnd no Meddernach mutt he nochmol rut ut de Puch un vun Latüchn to Latüchn loopn un dor mit so'n lange Stock de Hebl utknipsn: bie de Lateern vör de Beekerie, de Schriewerie, de oole Koot vun Emma Jürgns, an'e Krüzun un an Dörpsenn bie de Schmitt. Denn ers kunn he wor nohus in sien molli Bett krabbeln un dörsloopn bis morgns freuh Klock haalvi acht.

Much uck een dinkn, dat dat je nu 'n ganzn Barch Arbeid weer, so woor Tiede sick uck banni doröver freun. Denn he deiht meis so, as wenn he Wunner wat mook un ohn em gonnix löpp. Wen uck jümmers he dreep, ob de dat höörn wull or nie, de vertellt he vun sien veele Arbeid un wat för'n düchti Dutt he weer.

Ober in Würklikeid schuuv he 'n ganz ruhi Kugel, he steiht veel an'e Goorntuun un klöön mol mit de een, denn mit de annern, un wenn mol'n Deern vörbikummt, denn pluster he sick op as de Gockel vun Buer Reimers.

Wenn he mol nie grood mit Fohrrad dör't Dörp düüs un 'no'n Rechn kiek (wobie he sick meis am längstn dor ophoolt, wo de jungn Deerns stoht), denn weer he in'e Schankstuuv. Tiede Tietje weer nämli uck 'n ganz gewaldi Supkopp, un - wo schull dat anners ween - he rühm sick, dat he wohl jeedneen ut Dörp a mol ünnern Disch suup hett.

Ober dor givv dat uck 'n poor Lüüd, de sick vun sien opbloosn Oord gonnie beindruck wies. Een dorvun weer Dokter Haarder. Tiede mark dat wull, un so mook he alltieds üm't Dokterhuus 'n grootn Boogn, un wenn he de Dokter mol op'e Stroot süch, neiht he ut. Ober de Dokter, de sick jümmers um dat Wohl vun sien Dörpsvulk sorgn dee, kreech em een Doch doch mol tofootn un snack em glieks op sien grootn Alkoholkonsum an.

"Du, sech mol, Tiede, häst du viellich ünner 'n to groodn Döss to lieden?"

"Nää, Dokter ganz un gonni", wehr de man glieks aff. "To liedn harr ick dorünner nie - dor freu ick mi jümmers op."

"Na ja, denn vertell mi man mol, woveel Glas Beer du so an 'n Dach rünnerkippn deist."

"Na segg wi: bummeli 'n haalve Kist ward dat op jeden Fall."

Much he sick uck suns jümmers so rühm, woveel he afkunn, bie Dokter Haarder harr he Schiss, dat de em glicks 'n bittere Medizin verschriev, em 'n Spritz geev, in't Kranknhus schickn dee or suns 'n Maßnohm ergriep, um em to triezn. So speel he dat denn banni rünner.

"Soso Tiede, dor kunn ick di man den een goodn Rot geben: Vun hüüt an döpps du blots noch de Hälfte to di nehm, sünst kann ick föör nix garanteern."

Tiede weer ober nie op'n Kopp fulln, wenn he bang weer, dat em de Fell wechswimm dee. "Naja, Dokter, ick will mol ehrli ween, dat ward uk mol 'n ganze Kist ween an Dach. Denn will ick dien Rood uck gern nokoom, mit 'n haalve will ick man langkoom."

Dat weer je man gonnie so schlimm, as he dach harr, Dokter Haarder harr em je gonnie dorno frooch, woveel Kööm he noch dorto drinkn dee - un wenn he sien Beer wech hett, denn gev dat je jümmers noch Rum, Punsch un wat Kröger Jensn suns noch so aans in sien Buddeln achtern Thresn harr.

As he wor op sien Fohrrad opstiech, plinker he Gidde, de junge Dochter vun'e Dokter, noch fröhli to. Jojo, de Gidde, de deiht em schon gefalln, dat weer 'n ganze Schmucke. Un em düch, uck se much em ganz gern liedn. Eegntli weer he hüt je mit Telsche Wittohn achter de Schüün bie Buer Hinnerksn verafreed, ober wo de Gidde em nu so seut angrient hett ... mol kiekn, viellich hett se je uck Luss, sick hüt nommeddach mol mit em to dreepn. Gau schriev he 'n lüttje Norich op 'n Zeddl un steck em eer to, ohn dat eer Voder dorum wohr ward.

Tja de Fruunslüüd - he kunn sick eenfach nie entscheidn, ween vun'e veele Deerns ut Dörp he nu an leevstn much. Ober worümm schall he sick uck entscheidn? Se leggn em doch all to Feut, un he kunn sick alltieds de utseukn, de em grood am meistn gefalln dee.


*


A lang wor in Dörp spekeleert, wer nu de Nachfolge antredn schull von Lehrer Hein. Heins Fru weer sied Wiehnachn klöderi un uck he sülbn weer nie mehr so rech op'n Postn. Sodenni weer dat denn uck keen Överraschun, as he bie de Gemeindeversammlung verkünn dee, dat de Kinners 'n ganz niedn Lehrer kreegn schulln. Ut Hamborch schall de koom. Dat weer aans, mehr harr Lehrer Hein nie dorto to seggn.

Jedeneen dach nu, dat dor so'n ooln Mann ankoom dee, mit Antoch, Aktndasch un Nickelbrill op'e Nees. Ober dat schull nu ganz anners koom, de niede Lehrer - dat weer nämli 'n Fruunsminsch! Un 'n ganzn schmuckn noch dorto.

As Tiede eer bien Beeker dat erst Mol seech, weer he gliecks ganz vun'e Sockn. De weer je nie blots schmuck, de weer je uck so plietsch. Un wat för Froogn se de Beekersfru stelln de. Wo old de Kark weer, wat int Brood aans bin is un all soon Kroom. Dor harr he sick sien Leevdach noch nie Gedankn dröber mok.

Tiede weer, as he seech, dat se int Loodn gung, gliecks achteransteeblt. As he denn endli an de Reech keem, wuss he meis gonnie mehr, wat he hebbn wull. Ober eegntli wull he je uck gonnix, he weer je man blots in'e Beekerie rinspazeert, dor he so niescheri op de niede Fru weer.

"'n Swattbrot", sech he gau, bevör de Situatschon pienli worn de. Achterran fall em in, dat he je tohuus noch 'n haalvet liggn harr un eegntli blots 'n Pund Kaffe bruukn kunn. Biet rutgeihn lach de Niede - Frollein Hansn heet se - em fründli to. Un vun dor an harr he dat jümmers banni hild mit sien Arbeit, dormit he gau to School gohn kunnt, dor rümtoschlawenzeln. Uck wenn de School 'n eegn Huusmeister harr, fung he plötzli an, de Schooltuun to striekn, un jümmers denn, wenn de Klassn 'n Puus harrn un de Lehrerin uck buutn weer, schnapp he sick 'n Bessn un feech de Schoolhoff, de bald so rein weer, as narms vördem.

För all de annern Deerns harr Tiede nu gor keen Oogn mehr. Ober wat he uck anstelln de, mehr as em mol fründli totonickn keem vun eer Sied nie. Sowatt kunn he je nu gonnie verknuusn. Un as denn uck noch Telsche vorbielöpp un jüss as Frollein Hansn ut de Schooldöör keem, luud röbergrööl: "Na, häss keen Schlach bie eer?" dor woor he ganz gnadderie.

Telsche weer banni suer op em, eer paß dat gonnie, dat Tiede sick nie mehr för se interesseern dee. Se harr nämli fass dormit reek, dat se de schmucke Tiede för sick kreegn kunn un a luud utposaunt, dat bald för se de Hochtiedsglockn bimmln deen. Blots dor nu düsse überkandidlte Fruunsminsch ut de Grootstadt heer rinschneit, schull se plötzli afschrievn ween!

So hett Tiede bald nie mehr blots Frünn in Dörp, för all'm de Fruunslüüd weern banni füünsch. Bilüttn woor dat Tied, dat he sick wat infulln lootn mut, suns mook he sick je noch ganz to'n Kasper.

"Na, mien Jong, is de Fru Lehrerin nie 'n Nummer to groot för di?", froog Kröger Jensn em, as Tiedje oobns in Dörpskrooch noch 'n Lüttn hebn wull. "Hier, ick schmiet 'n Runn. Häss dat im Moment je uck nie so licht".

Jesse Jensn un sien Fru, de föhn al sied veele Joohrn de Schankstuuv un dat geev wohl keen een ut Dörp, de nie dor inkiek un dat Niedste vertellt un vun em denn noch wat dorto to weetn kreech. Wat Krögersch Jensn weet, dat weet dat ganze Döpp.

"Sühs je a ganz elend ut." Mitfeuhlnd schink he de Glöös nochmol vull. "Also, wenn ick du weer, denn wör ick Negl mit Köpp mokn." Jesse bööch sick ganz wied övern Thresn rööver, dormit keen een tohöörn kunn.

"Fungs du uck al an? Mooks mi ganz nüddeli mit dien Lästermuul, Jesse!" Mit een Schluck kipp he de Kööm rünner. Jo, dat he de Dokter nie beindruckn kunn, dat kratz em nie, ober dat so'n junge Deern em de koole Schuller wiesn de, dat wull he nie gleuvn. "Verflix no mol!" He hau mit de Hann op de Tresn. Un denn dreih he sick um un gung rut.


*


För de niede Lehrerin weer dat uck keen scheune Looch. Much eer de Arbeit mit de lütt Kinners uck noch so veel Spoß, so'n opdringli Kerl gung eer banni gegn de Strich. Em fründli tolachn deit se al lang nie mehr. Wenn de Kinners Tiede ob'n Schoolhof sehn deen, fungn se al an to grien.

Un denn harr dat Frollein Hansn dör'n Tofall Verstärkung kreegn. Telsche un Gidde wulln noch jümmers 'n Hühnchen mit Tiede rupfn un teuv man blots ob'n passende Gelegnheid. Bien Inkööpn weer sem Fru Hansn övern Wech loopn, un se fungn an to snackn. Gau keem rut, dat dat Frollein gor keen Interesse an Tiede harr un dat se em blots to gern vun Hals hebbn wull. Dat weer Telsche man blots rech.

So steek de dree Fruunslüüd denn de Köpp tosoom, kiechern as junge Deerns, tuschelt un weern sick dorbie banni eeni. So verscheedn se uck weern, man kunn meen, se weern lang goode Frünn, de wat ganz besünners utheckn deen. Hartlie verafscheed se sick vun'n anner. "Ick brüng denn all mien Frünnins mit!" reep Telsche Frollein Hansn noch achteran, un de lach fröhli un wink eer noch eenmol to.


*


Tiede weer banni ut'n Huus! Damminochmolto, nu harr he doch endli wunn! Ünner de Döör dörschuv harr dor nämli 'n Schrievn leegn, mit de Afsender vun dat stolte Frollein Hansn! Tja, em kunn eebn keen een wedderstohn, he wuss wo een de Frunslüüd üm Finger wickelt! Stolt as Buer Reimers Gockl stolzeer he nu lang de Dörpstroot un kehr bie Krögersch Jensn in. Ohn een Woord hool he Jesse dat Schrievn ünner de Nees.

"Tja, wat sechs nu?"

Niescheri lees Jesse, un denn schüddl he mißtruusch de Kopp. "Na, denn man to." Jesse harr för Tiedes opbloosn Oord nie veel övri, un em deiht de Lehrerin meis 'n beetn leid, wenn se würkli op so'n Prahlhans as em rinfulln weer. Ober - na, wer weet, viellich is se uck plietscher as Tiede dink. Worüm suns kluck se niederdings mit Telsche Wittohn, Geesche Haarder un de eer Frünnins tosoom? Ober he hool sien Meinung achtern Barch, sien bestn Kunn un 'n Kordnspeeler noch dorto, de wull he nie verleern.

"Se wull mi dreepn, um Meddernach" vertell he nu jeedn, ob de dat weetn wull or nie. Un dorbie grien he meis'n beetn smeeri. "Ick geev'n Rünn ut, Jungs! Viellich bimmelt bald de Hochtiedsglockn, un denn fiert wi de ganze Nach dör!"

Jesse Jensn schüddel de Kopp. Mann, de Tiede weer em meis 'n beetn sympatsch woorn, as he mol wat wull, dat em nie gliecks krich. Ober nu is he wedder ganz de Oole ...


*


Klock haalvi Twölf bimmelt sien Wecker. Verbiestert riev he sick de Oogn. "Wat nu los? Dunner nochmol!" Un denn full em dat wor in. Gau söch he sien Tüffeln op'n Dutt un denn slapp he no buten. Weer je duster, dor bruuk he sick nie so schmuck antotreckn.

Bie de oole Ulm' wulln se sick dreepn. 'n luuri Nach weer dat, jüss richti vör 'n truuli Stunn mit so'n seute Deern. De Moon keem rut, dat kunn aans gonnie beeter ween. Ober worüm se sick nu jüss de Friedhoff utseuk harr, dat kunn he sick man blots so erklärn, dat se ungestört ween wull. Naja, an em schall dat nie leggn.

He mook noch gau 'n Umwech över de Beekerie, de Schriewerie, de oole Koot vun Emma Jürgns un de Schmitt un knips överall de Latüchn ut. Fix pett he ut, se tööv wiss a. As he in Dustern an'e Friedhoff anlangn dee, weer he banni ut de Puus.

Un denn bimmeln de Glockn, ganze Twölv mol. Mit'nmol löpp em'n kooln Schuer övern Rüch. "Tiiiiiieeeedeeee", hör he ganz lies 'n Stimm achter sick. Gau dreih he sick üm. Ober dor weer nix. Wull sick dat Frollein Hansn 'n Spoß mit em mookn? Mißtruusch kiek he no al Siedn. Dor weer dat wedder: "Tiiiiieeeeedeeee", noch neeger as ebn. "Dummtüüch!" wusch he düsse Gefööhl vun Angs wech. Dor vörn weer a de Ulm, un wenn he dat Frollein ers mol in Arm hooln dee, denn weern sien spinnertn Gedankn wull wechgohn.

Oder geev dat würkli sowatt as Gespinster? Dreevn sick heer de Seeln vun'e Doodn rüm? De oole Peitersn hätt uck mol sowatt vertellt. Und nu is he dood! Watt, wenn de Stimm mi in't Verdarvn lockn wulln? He löpp jümmers gauer und gauer. Sachn mook he dat groote, iesern Tor op, dat gewaldi to quietschn anfung.

Un dor, ganz alleen seet dat Frollein Hansn op'e Bank un tööv op em. Damminochmolto, wat seech se schmuck ut, in eer niemoodsch Kostüm, dat blonne Hoor to'n Dutt opsteek. "Tiede", reep se vull Inbrunst un kiek em truuli an. Ohn lang to töövn full se em um Hals. "Du mien Tiede ... du kunns aans vun mi kreegn, wat du wullt."

Dübel uck! Wat'n Deern! Dat harr he de Frollein Hansn gonnie todruut. Un plötzli wuss he gonnie mehr so rech, wat doon. So leech he eer de Arm umme Schuller un drück eer 'n Seutn op'e Back. Ober wat weer dat? Dor luer een achter de Bööm un nu keem vun beidn Siedn de gruseli Stimm. Un dor, achter de Kapell - seech he dor nie 'n Schaddn? Vun genau düssn Plackn keem nu 'n lieset, unheemli Lachn!

Maark de suns so plietsche Frollein denn gonnix? Nee, de kiek em blots deep in'e Oogn, un Tiedes ohnhin weeke Knie waard noch 'n beetn weeker. "Kiek mol, de Moon!" sech se un wies no bobn, wo de Moon man grood achter 'n düster Wulk verschwinn wull. Un jüss in düssn Oognblick jooch dor watt swattet dör de Luff, groodweegs op em to! `Schiedegol, dat is mie keen Wiev wert!' dach he, un denn nehm he de Feut in'e Hann un neiht aff, as weer de Dübel achter em ran. Dorbie ach he nie doropp, dat sien Tüffels vun'e Feut fulln deen. He lett dat smucke Frollein dor sittn un wusch mit een Sprung över de hooge Friedhofstuun.


*


Ant annern Dach, as he bien Beeker `n Pund Koffi hooln wull, mark he, dat dor wat in Busch weer. Bimmelimm, mook de Döörglock, twee Deerns keem rin. "Moin Beekersch", reep se fründli, un as se em to seehn kreechn, fung se as dull an to kiechern. Fulln sem uck suns de Oogn fass ut Kopp, un se wies sick vun eern scheunstn Siedn, um em to gefalln, nu steiht se blots dor in'e Eek un hööch sick.

Woor bimmelt de Döörglock, un düttmol keem dat Frollein Hansn rin. He weer banni ünseeker. Damminochmolto, wat much de nu blots vun em dinkn, wat för'n Bangbüx he weer. So nuschel he lies "Moin" in sien Boort un wull gau wor rut.

Uck se kunn sick 'n Grien nie verkniepn, un as he man fass dör de Döör weer, kreech se em an Jacknärmel tofootn. "Hier, Tiede, ick hevv noch watt för di!" Se hool ut eer Büüdl de Pantüffls rut, de he dor güstern op Karkhoff trüchlootn harr.

Ganz langsoom full de Groschn bie em - de Deerns harrn em 'n Striek speelt. Wiss weern all Deerns ut Dörp dorbieween un harrn beleevt, as he sien niede Flamm so schmähli in Stich lootn harr!

"Wiewerpack", grööl he mit hochroodn Kopp un fung an as dull dör de Beekerloodn to stapfn. Jüm ... jüm Aastüüch, jüm oole Kluckn! Jüm meent wool, jüm köönt mi för dumm verköffn, hä?!" Nu mark he, dat nie blots de beidn Deerns noch för de Backstuuv steihn deen, sunnern uck noch Gidde un al eer Frünnins, de luud losprustn.

Bloots Telsche un Frollein Hansn blievn ernst. "Och watt! Kunns doch wohl 'n lüttjn Spooß verdreegn, du oole Suerputt!" Telsche weer nu banni froh, dat se un Tiede sick noch nie ganz eeni weern wegn de Hochtied. Mit so'n Mannsbild, much he uck noch so scheun ween, wull se sick lever nie afgeevn.

Noch an sülvn Dach mutt he sien Sookn pack hebbn, keen harr em mehr to Gesich kreegn. Krögersch Jensn, de je jümmers aans weet, meen, dat he wull eersmool in Hoben op'n Kohn no Översee anhüert weer.

Ers no Johrn keem he wedder trüch. He seech jümmers no good ut un so mannieen Deern harr verseuk em den Kopp to verdreihn, ober dat beach he gonnie. Mannimol woor he vun Fru Hansn, de ünnerwiels uck nie mehr de Jüngste weer, inlood, de Kinner in'e School wat vun de wiede Welt to vertelln, un dat mook he denn uck jümmers gern. Ober suns harr he vun'e Fruunslüüd een för allemool de Schnut vull ...


Erstveröffentlichung am 1. März 2000

12. Februar 2007