Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/036: Hoch de Tassn !!! (SB)


Artikellogo

HOCH DE TASSN !!!

Höllt uck de moderne Tied Intoch bit in letzte Winkl vun't Land, un somit uck op de traditschoonsriekn Buernhöff, dat givv jümmers noch een Sook, de bliev, as se to all Tiedn weer: de Koffiklatsch. Jo, de Koffiklatsch, wo sick de Fruunslüüd ut'e Noberschapp dreep un aans dörheekelt, wat dat so in't Dörp Nieges givv, dat is hüüt noch jüss so as freuher - dat ward sick uck wiss nie ännern.

Un jüss deshalv mook ick mi um miene Existenz uck keen groote Sorgn, denn mi bruukt se dorför jüss so as de Lüüd, över de se schluudern köönt. Wer ick bün? Ick bünn 'n Koffikann. Ober nie ürgendeen, sunnern een ganze fiene ut Meisner Porzelloon mit 'n zarten Bloommuster op mien Buuk un een schmuckn, echtgülln Rand op Tüll un Deekl.

Ick hevv tosoom mit de Tassn, de to mi höört, 'n fein Extraplatz in Schrank in'e goode Stuuv, achter een Döör mit'n Glasfinster, so dat jeedneen mi sehn kunn - un dat ick sem seen kunn! Jo, jümmers, wenn mol op'n Hoff wat ganz Besünners losweer - Kindsdöpp, Hochtied, Konfirmatschoon -, denn bünn ick mit dorbie, merrn mang.

Un dor ick banni wertvull bünn, so 'n oolet Arvstück, dat al de Urgrootmooder vun Frieda Cassns to de eern Hochtiet kreegn harr, behannel mi all mit Vörsich, ick ward ehrt un acht.

Mannieen sech je, wenn he 'n oolen Boom, 'n oolet Huus or eebn so'n oolet Geschirr as mi seech: "Wenn de schnackn kunn, denn hett de orndli wat to vertelln." Recht hett he. Wenn ick mol utpackn dee, wat ick un mien veele Kollegn hier in Schrank, alltohoop goode Frünn vun mi, so in mien langn Leevn aans beleev hevv, dor slackers blots so mit'e Ohrn.

Un um een köönt jüm sick seeker ween; Mit mien Erfohrung un mien Beobachtung versteih ick mehr dorvun, wat so mang de Minschn aflöppt, als veele Pschüchologn! Denn sülvs wenn ick mol nie op'n Disch stoh, denn kunn ick jümmers noch dör de Glasvitrine good rutkiekn un höörn, wat so schnackt ward. Mannimol hööch wi us dor binn een, wenn se dinkn, se weern so ganz ünner sick.


*


Jeedet Johr um desülvige Tied - de Oorn is grood ünner Dack - herrsch op'n Cassns-Hoff banni Opreegn, denn denn fiert de Buersfru, Frieda Cassns eern Gebortsdach. Und dütt Johr is dat 'n runn Sook: eer Föfftigste. Un wenn jüm wüllt, denn köönt jüm je mol dorbieween, un kiekn, wo an soon Fierdach mien Leevn utsüch. Langwieli jednfalls ward sowat nie ...

Al Weekn vörher weer dat groote Ploonen losgohn: Wie wull man fiern? Dor givv dat je 'n ganzn Barch Lüüd, de man gern inloodn will, ober uck annere, de man inloodn mutt. Frieda Cassns harr dat je gern mit eern Mann Hemmann beschnackt, ober de much vun düssn Kroom gonnix hörn.

As se em 'n Zeddl vör de Nees lech, mit all de Nooms vun'e Gäss op, grummel Hemmann blots in sien Boort, dat sien Brill nix dögen dee un he de Noms sowieso gonnie lesn kunn. Dorbie harr he noch gonnie mol doropp kiekt.

Naja, so harr se dat denn alleen arrangeert: An eern Gebortsdach sülm, wat 'n Dingsdach weer, schull man bloots 'n lüttn Koffiklatsch ween, mit 'n poor Fruunslüüd ut'e Noberschapp, eer Süster un een Kusine - also jüss de, de uck suns jümmers tosoomkluckn deen -, und denn an Sünnoobnd doropp wüllt se nochmol so richti mit Fruuns un Mannslüüd in Kroog fiern. Un Hemmann, so düch Frieda, weer uck dormit inverstohn, jednfalls hett he nix dorgegn sech.

Hemmann weer gonnie so'n geselli Minschn as sien Fru, ober dor se je jümmers aans in'e Hann nohm, mutt he wull mit. "Tschä", sech he denn to sick sülm, "so is dat Leevn, kunns nix bie mookn. Man kunn sick nu mol nie jümmers utseukn, wat man will un wat nie." Düssn Satz, de harr he sick to sien Leevnsmotto mook, un de rappel he jümmers denn rünner, wenn he mol nie mit Friedas Meen inverstunn weer, so as nu grood.

Sogor een Annonce harr Friedas Süster Else in'e Heider Zeidung opgeevn, extra vör se. Stolt prangt dat Ding, dat wiss nie billi ween weer, vun't Blatt, dat nu an eern grootn Dach opschloogn op Disch in'e Stuuv lich.

To Klock twee weern se inlood, 'n halv Stünn vördem stunn Else al in'e Döör. Eegntli weern Else un Frieda sick nie so ganz greun. Ober Else höör je nu mol as eer Süster dorto, hölp je aans nix. Verwandschapp kunn man sick nu mol nie utseukn.

Naja, ick as Koffikann wuss vun düssen ooln Stried, dat weer je jümmers wor 'n Thema bie Koffiklatsch: Else weer vergrellt op Frieda, denn Else is verheirood mit Willem, dat's Hemmann sien Broder. Eegns harr Else je Hemmann hebbn wullt, doch Frieda weer eer tovörkoom. Un so bliev eer blots noch Willem, denn Martha, eer Cusine, de harr sick ünnerwiels an Uwe ranmook, Willems jüngern Brooder. De harr Else je tonoot uck noch leever nohm, as Willem. Tonoot, as se jümmers woor betont. Ober bevör se nu ganz leerdi utgohn schull, harr se sick eebn mit Willem tofreedn geevn. Dorbie weer eer Willem eegntli gonnie mol so slech, 'n hartensgooden Kerl, un uck as Buer harr he fix wat los. Wiss, nie de Schmuckste, un 'n beetn dröög weer he, mit 'n Humor, de nie jeedn versteihn kunn.

Ober eegntli kunn se mit em tofreedn ween. Man blots so richti verknuusn kunn se dat jümmers noch nie, dat se eebn de drütte Wohl afkreegn hett. Un dat soorch jümmers wor för Spannung, wenn se all op'nannerdreep, denn ward vun all Siedn orndli Gift sprütt, uck wenn't nu över fiefuntwinni Johr trüchleggn de.

Else harr sick dat nu anwennt, jümmers 'n halv Stünn vör de Tied dortoween. Un dorför harr se uck eer Grünn: Ton een weer de Gassgeever denn noch düchti an roteern, dat se 'n beetn Tied funn, rümtosnüffeln, un ton annern harrn de annern Fruunslüüd so keen Gelegnheid, achter eern Rüch över se to schluudern - se weer denn je de ganze Tied dor!

Else weer vun'n hochwussn Gestalt, meis 'n beetn hoger, 'n Minsch, de dat nie lang op een Steed uthooln kunn. Se lach jümmers gern un veel, ober achter eer fründli Gesich verbarch sick 'n oosi Giffteen. An meistn Spoß hett se doran, wenn een to Schoodn koom weer, denn kunn se sick meis gonnie mehr inkreegn. Un se kunn uck banni füünsch ween, wenn mol nie aans so löppt, as se sick dat vörstell.

Nu sett se jüss eer fründli Gesich op un bimmel an'e Döör, graddeleer Frieda, umarm eer un överriek eer mit jeede Menge goode Wünsche för't niede Leevnsjohr 'n Rükelbusch un 'n lüttjes Geschink - de Annonce in't Blatt mutt's je uck noch dortoreeken.

"Wiss 'n poor sülm heekelt Pottlappn", dach Frieda bie sick un stopp dat Geschink in'e achterste Eek vun Gebortsdachsdisch, glieks nevn de Paföngbuddl vun Hemmann.

"Minschnskinners, bünn'ck to freuh?", frooch Else schienhieli, as harr se nie genau wuss, dat se eers Klock twee koom schull. "Ische noch keeneen dor!"

Frieda bugseer se in'e Wohnstuuv, wo ick un mien Kollegn al fein säuberli mit Serviettn, 'n groote Tort un 'n Kirschkookn op'n Disch anricht weern.

"Wat hess dat aans fein mookt, Frieda", röpp Else mit schrill Stimm eer Süster to, de in'e Köök hanteer. "Un düsset feine Geschirr, dat du vun us Urgrootmooder arv hess, wat pass dat fein to de Dischdeek." Mit eer knochi Finger griep se mi, de ick grood noch leerdi op'e Stövchen stunn, un kiek mi vun alle Siedn an.

"Kunns di wull nix Nieges leistn, wat?" sett se noch achteran, so dat Frieda dat nie höörn kunn.

Gau stratz se dör de Stuuv un fohr eenmol mit de Finger över de Schrankkant. Dor keem 'n orndli Knüddl Stuuv tosoom. "Un richti reinmookn kunns uck nie. As ick jümmers sech: "Bobn hui un ünn pfui". Dor harr Hemmann mit mi wiss 'n beeter Husfru kreegn", wisper se liesn, ober nie so liesn, dat ick dat nie versteihn kunn.

"Minschnskinners, wat hess du di för Meuch geevn!" reep se wor luud er Süster to. "Hess de Kookn all sülbn back?"

"Jo, he'ck güstern nomeddach mook", keem dat vun achtern.

"Na, de Belach vun Kookn viellich, ober de Böön - wenn de man nie vun Bäckersch weer! Or so'n billign Ferdikookn, düssn Schiet, de een hüttodochs överall in Supermarkt koopen kunn."

"Bimmelimm", mook dat dor. `t weern man noch keen fief Minutn vergohn, as Gerda Reimers vun Noberhoff vör de Döör stunn. Uck se veel to freuh, un uck se ut de sülm Grund as Else.

Else seuk sick gau de bestn Platz an Disch ut, op'n Stohl, vun de ut se aans good översehn kunn. Un denn riet Frieda uck al de Dör op. Gerda schedder rin.

Jüss as Frieda de Döör achter Gerda tomookn dee, seech ick, dat se grien, se harr eer heemli Freud doran, düsse beidn Kluckhenn mol op'n anner lostolootn. Kunns hebbn, dat se sogor noch 'n Momang achter de Dör stunn un lausch, wat de nu to beschnackn harrn.

"Moin Else", bölk Gerda mit eer luude Stimm, opgliecks se al dich bie'nanner weern.

"Dach uck", keem dat füünsch trüch. Grood Else un Gerda kunn sick nie rüükn. Jo, de beidn hebbt sogor veele Johrs lang gonnie mit'nanner schnackt. Gerda harr nämli mol 'n Oog op Elses Willem schmiet. Anduernd weer se achter em ransteeblt, un dat heet, dat weer sogor mol 'n Tied wat mang de beidn ween. Karin Peitersn, de Nobersch vun'e annere Sied, de harr Else dat denn mol steek, un vun dor an weern sick Else un Gerda spinnefeind. Wenn se in Dörp op'nanner dreep, wesselt se de Strootnsiedn, wenn se sick bien Köffman sehn, gung een rut. Eers sied'n poor Johrn weern se dor över wech un man kunn sem wor tosoom inloodn. Ober liedn muchn se sick jümmers noch nie.

"Wat hett se för schmucke Blööm", fung Gerda an, dormit keen pienli Stille opkoom.

"Jo, dormit kunn Frieda umgohn. Wat uck jümmers se in Pott plant, dat wuss un bleuht as dull."

"CchhhhhChhh", giekl Gerda plötzli los. "Wo heet dat noch? De dümmstn Buern oorn de gröttstn Kantüffln!" Un Else lach mit.

"Un hess di al mol düsse Gardiens ankiek? De pass doch gonnie to de Tapetn!"

"Jo, wiss hett eer Hemmann de utseuk!" pruus nu Else los. "Or se hett se ut'n Ramschloodn in'e Friechstroot. Dor hett doch jüss so een opmookt. Hett je noch nie veel Sinn för Farvn hett, de ole Kluck!"

So seet se denn dor in traute Intrach, hööch sick een un funn noch 'n ganzn Barch to lachn, as bilüttn uck Wiebke Meier intrudelt. Uck se harr in'e Diel Frieda eer Graddelatschoons broch un 'n lüttjet Geschink mit 'n Bloomstruß afgeevn, un denn sett se sick to de beidn annern.

"Wat hett Frieda dat scheun hier!" reep se, nodem se sick begrööt hebbt. "Aans so schier in't Hus un uck op'e Hoffsteed."

"Ooch, dor loot di man nix vörmookn, de hebbt man jüss mol för düssn besünnern Dach aans schier mookt", sech Gerda.

"Jo", full Else in, "mutts mol an annern Dach koom, so ohn Anmellung, denn süht dat hier ober ganz anners ut."

"Na sowatt!" empöör sick Wiebke. "Wer harr dat vun eer dach. No buutn dee se jümmers so orndli. Ober een mutt's eer je lootn, feinet Geschirr hebbt se!" reep se begeistert, un griep no mi, de ick jümmers noch leerdi op Stövchen stunn.

"'s 'n oolet Familjenarvstück. Ische lang nie so schmuck as mien - 'n ganz modernet - ober wat Nieges kunn se sick wull nie leistn." Else keem dor jümmers noch nie över wech, dat se as Jüngste düsset wertvull Geschirr nich kreegn harr.

Naja, bilüttn weern uck de annern intruudelt, Frieda harr mi in'e Köök hoolt un dor mit scheun hittn Koffi füllt, dickn Rohm in'e Meelkputt - un denn: Hoch de Tassn!

Obgliecks Hemmann nu gorkeen Luss harr, merrn mang de Fruunslüüd to sittn un sick eern Klatsch un Tratsch antohöörn, seet he dor, denn Frieda harr em so tosett, dat he tominns 'n Tied blievn mutt. He harr al 'n steile Fool op'e Stirn, dor he sick överlech, wo he sick 'n geschicktn Afgang gestaltn kunn. Ober op'n Hoff givv dat düsse Tied partu nix to doon.

So sitt he denn dor, un in sien Vertwiewln schütt he sick allerhand vun'e seute Liköör in. Över de Tied woor he denn uck al 'n beetn duun, un in so een Tostand, denn fung he jümmers an, mit'n döösi Grien vör sick hintosumm.

Dat mark Else, un de stött Trine an un wies op Hemmann. Trine muß doröver lachn, ober se truu sick nie so rech, ümmerhin weer dat je Friedas Mann, un Frieda harr je nu man jüss Gebortsdach.

Frieda wedderum stött eern Mann in'e Sied, dat de sick verjoog un mit'nmol wedder sien sien Satz afspuul: "Junge, Junge. Ick sech je jümmers, so is dat Leevn, dor kunns nix bie mookn".

Un um de Situatschoon to rettn, vertell he noch'n Witz achteran, de em jüss in Kopp koom. "Kinnt jüm de? Fiete fohr ganz suutje de Dörpsstroot lang, as man grood 'n Fru mit'n Pudel an'e Leen ut'n Frisörloodn rutkeem. Dat weer oosi winni. Fiete weet uck nie, woso he dat nie mitkreegn hett, ober mit'nmol harr he de Fru eern Köter ünner de Rööd. Sofort pett he op de Brems, ober - to loot! So stiech he ut un gung op de Fru to: `Mien leeve Fru, dat deiht mi je banni leed! Dat kunn'ck je gonnie mehr goodmookn!' `Ooch, sech dor de Fru, gevn se mi man twinni Mark, denn köff ick mi dorför 'n niede Perück!'"

Dat weer 'n urooln Witz, mit so'n Boort, ober Frieda un eer Fruunslüüd, de funn dat komisch. "Hchhhihchhhih!" juchz Gerda op eer ganz eegn Oord los. "Oh Gott, nee doch!" reep Trine, uck eer stunn de Troon in'e Oogn. Un Frieda weer froh, dat de pienli Situatschoon vergeetn weer. "Tschä", schlott Hemmann, "ick sech je jümmers, so is dat Leevn, dor kunns nix bie mookn."

As all as dull johln, dach Hemmann, dat is viellich de beste Momang, sick endli mol vun Acker to mookn. "Wiewergedröhn", gnurr he liesn in sien Boort. Mit'n "Ick will mi man noch 'n Liköör nohooln" stunn he op un keem un keem nie wedder trüch. No 'n Veddelstünn weer Frieda achteransteeblt un funn em op'e Kööknbank, de Kopp op'n Disch - insloopn.

Naja, de Döör stunn 'n Spalt op, un so seech ick, wo Frieda em denn gau in'e Schloopstuuv bugseer, dat de annern sien luudet Snorkn nie höörn köönt. Dorbie löpp er jüss Else övern Wech, de so deiht, as wull se mol op'n Putt. Tatsächli harr se natürli mitkreegn, dat Hemmann utbüxt weer, un, niescheri as se nu mol is, wull se nokiekn, ob dat nich 'n lütt Ehekrach givv.

"Kunn'ck hölpn?" frooch se schienhieli. "Wat hett he denn?"

"Scher di wech!" Frieda weer bang, dat nu uck noch de annern Gäst ut de Wohnstuuv keem deen. Gau schuuv se Hemmann, banni wackeli op'e Been, vöran, un weer denn doch froh, dat eer Süster topack, as Hemmann sick an'e Vörhang fasshooln wull.

Sobald se em op Bett harrn, stratz Else in'e Wohnstuuv trüch, bang, dat er ünnerwiels wat entgohn weer. De annern weer man jüss de Gesprächsstoff utgohn, ober denn gung de Döör op. Un wer stunn dor: Friedas Söhn Peiter mit sien Fru un de sien beidn Döchter, twee nüdeli Deerns vun man grood sööbn un neegn Johr. De weern je in Urlauv ween, ober se harrn Oma överraschn wullt un sünd extra een Dach vörher trüchkoom. 't givv 'n groodet Hallo, man rück 'n beetn tosoom un disch niege Teller un Tassn op, un denn givv't jeede Menge to vertelln.

Vör Frieda eer Kinner un Enkelkinners muchn se sick de ooln Fruuns keen Blöße geevn, un so herrscht mit'nmol 'n Eentracht, dat dat een Oort hett. Un as sick de beidn lüttn Deerns mol in'e Hoor kreegn, warn Frieda un de annern alltohoop füünsch: "Wüllt jüm sick wull verdreegn?!" wiest se se trech. "Kiek uns an, wi hebbt al tosoom in'e Sandkiss speelt un sünd jümmers noch dicke Frünnins. All de Tied hebb wi uns nie eenmol vertörnt. Doran mööt jüm sick mol 'n Bispill nehm!"


Erstveröffentlichung am 29. Juni 2001

20. April 2007