Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/049: Puttblööm sünd uck blots Minschn! (SB)


Artikellogo

PUTTBLÖÖM SÜND UCK BLOTS MINSCHN!

Stine weer in eer Rebeet, de Finsterbank vun Anneken Möller eer Döönz, jümmers mit'n Muul vörwech. Se harr scharpe Oogen för de anner Blööms eer Nücken un mannimool uck een banni spitze Tung. Nevn eer stunn noch, akkraat in feine witte Bloompütt mit gülln Rand: Fiekn, een schmucke geele Primel, Gilla un Gidda, twee stolte, hooge Geranien, un Frieda, een öllerhafti, ober jümmers noch schmucke Viol. Un mang sem steiht noch een fiene missingsch Woterkann, de Anneken Möller jeedn Dach eenmool griep un sem dormit gott. Dorbie striek se sem denn jümmers noch mit flinke Fingers dör de Blädder, rupp hier mol een dröög Blatt rut un dor 'n poor Spinnwübbn or 'n doode Fleeg wech. Hmmm, dat muchn se alltohoop gern hebbn.

Bloots een stunn dor noch in'e Eeck, de no Meen vun'e Blööm gonnie so recht dorhinpassn dee: Oddo, een dickn ooln Kaktus, de sien Stackeln wied no alle Siedn wiesn, un de meistieds muksch vör sick hingluup. Mit so een kunns doch keen Stoot mokn, meen Stine minnachti, un uck de annern wussn nich so rech, worüm so een Häßlign een överhaupt so een scheun Sünnplatz op'e Finsterbank hebbn schull. Man seggn much em dat denn doch keeneen.

Nää, scheun weer he wiss nich, ober prächti mit sien dickn greun Buuk un de langen Stackeln, de jeedn, de he op'n Kieker hett, düchdi pieksn deen. Sogor Möllersch krich af un an mol, wenn se em bien Geegn to neeg keem, een verpaß. Denn bliev de annern meis de Luff wech, dat woor mucksmuusnstill in'e Stuuv, man vun'e Huusfru keem nienich een böös Word. Eenmool harr he eer sogor so dull tosett, dat een roodn Drüppel Blood op'e witte Finsterbank fulln weer. Dat mutt uck eer toveel ween worrn, un annerndachs stunn denn nevn de missingsch Woterkann noch een missingsch Spröhputt. Dat weer so'n ganz viggelinsch Ding, bie de man blots op een Knopp drückn bruuk, un denn spröh dat Woter dor as fien Nevl rut.

Vun dor an sprütt se em jeedn Dach vun alle Siedn af. Un Oddo, de je suns so'n regelrechtn Gnaddelbüdel weer, kunns mannimool dorbie richdi tofreedn brummeln hörn. De annern muchn doch to geern uck mool afspröht warrn, ober düssn Spröhputt, nää, de weer ganz alleen för Oddo.

Op'e Finsterbank gung dat mannimool hoch heer, sünnerli to Ostertied, wenn no de koolen, griesen Winnerdoog nu endli mol de Sünn in't Finster rinlach. Denn reck jedneen eer Bummelaasch no butn, dormit de Lüüd, de vörbielöppt, sehn köönt, dat bie Möllersch aans sien rechtn Schick hett. Uck in'e Stuuv weer aans fein trechmook, Anneten harr op'n Disch een grootn Rükelbusch stellt, un mang de een poor Tilgen, an de weern allerhand buntklööri Eier anbummelt. Mit düsset bunte Ding lüchn de Finsterblööms nu alltohoop um'e Wett.

Blots Oddo harr nix as sien lange, oosi spitze Stackeln, de he mit Stolt droog, as weer't 'n Kroon. Uck dreih he sick nich to Sünn un harr uck keen Oog för düssn Eierstruuß. Nää, de kiek veel leever to de Kommood röver, wo een grootet Aquarium stunn. Dor swomm een poor lüttje Fische bin, un mang sem een, de weer 'n beetn grötter, un de sien Schuppn glinstern so rood, as de Sünn lüch, wenn se obns to Puuch seilt.

Düssn Fisch, de swomm meistieds in'e Eek, de Oddo an neegstn weer. Un obglieks so'n Fisch je nich snackn kunn, düch de Blööms, muchn de beidn sick liedn. Oddo worr richti fideel, he hööch sick mannimol un mook dorbie een Muulwark as een Sporbüß. Un, dat muttn de annern em lootn, wenn he lach, kunn he uck heel schmuck utsehn. Jojo, heet dat denn, mit 'n Fisch schnack he, ober för uns hett düssn Stackelheini keen Word övri.


*


Un denn weer't wor sowied: Dree Doog vör Ostern weer in Möllersch eer Huus de Dübel los. De Blööm sehn Möllersch blots noch hiddeli vun een Stuuv in'e annere renn, un wenn Frieda sick mol ganz lang reck, un jüss de Döör opstunn, denn sech se in de Schloopstuuv twee dicke groote Kuffer. Dor pack Anneken ievri de Kleddasch vun sick un eern Mann un noch so allerhand annern Kroom rin, denn to Ostern fohrt se to eer Kinners in'e Stadt. Uck för de Puttblööm weer dat een hilde Tied, se disketeern sick de Köpp hitt, wer wull düsse Tied över koom ward, sick un sem to kümmern.

Letzt Johr harr dat de Nobersch vun'e rechte Sied mook, ober de weer nich mehr so good to Foot. Gilla un Gidda spiggeleern op Minna vun'e Post, de gegnööver wohnt. Ober dor harr Stine in Gorn doch jüss een Kinnerwoogn stohn seen, un so'n lüttn Kiekinnewelt, de koss je uck banni veel Tied. De keem also uck nich in Froog. Wat nu, wenn de Möllersch sem Puttblööm gonnie op'e Reekn hett un se de dree, veer Doog gonnix to drinkn kreegn? Un wat, wenn keen sem eer dröge Blädder rutrupp - un dat uck noch jüss to Ostern?! Mannomann! Wiss köönt se denn vör luuder Spinnwübbn gonnie mehr ut'e Oogn kiekn! De Opreegn höll noch lange an, as Möllersch un eer Mann ut Huus weern. Ratsch weer de Slötel umdreiht, dör't Finster seegn se dat Audo um'e Eck fohrn, un nu gung dat Geschnöter ers richdi los.

Annerndach wussn se, dat Möllersch sem nich vergeetn harr. Ratsch mookt wor de Slötel vun'e Huusdör. De Blööms verfeert sick un dreiht eer Köpp so wied, as se man köönt. In de open Döör stunn en jungn Mann mit breede Schullern un en rund Appelgesich, op'n Kopp een Prüük as'n Monarch. Sien eegntli fründli Oogn kiekn banni vergnatzt ünner twee buschi Oogenbraan rut. "Verdori, Timm Sibbert, Wiebe eer Söhn!" fluster Stine.

"Düssn Schnösel, de kunn doch wiss nich mit Blööms um!" nickköpp Gilla.

De Hann in'e Büxndaschn schrökel Timm dör de Diel in'e goode Stuuv rin - ohn sick de Schoh aftopeddn! Dat harr de Möllersch man sehn schullt!

He buu sick vör de Blööms op un de trock de Köpp in. Bloots Kaktus Oddo lach jüss woor vergnöög de lütt Fisch to, as weer he gonnie um de Kerl vör em wies woorn.

Timm trock sick 'n Zigarett ut'e Jack, zünn se sick an un kiek dorbie nodinkli ut Finster, wo jüss de schmucke Bäckerdochter langlöpp. Mit'e Kippe in Mundwinkl gluup he eer achteran. Ers as he se nich mehr sehn kunn, griep he de fiene Missingkann un gott de Blööms alltohoop eenmol kräfti, wobie uck manni Woterdrüppel op'e Finsterbank keem. Mit'e Rand vun sien Schlabberpullover wisch he se wor wech.

As he bie Oddo ankeem, schall de uck wat afkreegn, ober Oddo kiek em an, as wull he seggn: "Lech di nich mit mi an!" Timm stutz 'n Momang, he plier op'e Kaktus, trock an sien Zigarett un puus em de Rook direktemang in't Gesich. Nu hung de Zigarett wor schlapp in'e Mundwinkl, un Timm stüer mit'e Missingkann op em los. Un denn gung aans ganz fix: Oddo hool wied ut un steek to, so dull, as he man kunn.

"Au!" reep Timm. "Schiet uck!" De Kann weer em dolfulln, un nu weer dat ganze Woter över de annern Blööms, de Finsterbank, un sogor över de Teppich kippt. Vör Schreck weer Timm denn uck noch de Kipp ut'n Mundwinkl fulln un de Asche harr sick övern Teppich verdeelt.

Wat'n Spitakel! Ehr niescherie as bang kiekn de Blööm op dat Mallör, un sogor Oddo böög sick een Stück no vörn un schuul op'n Footböön. Tofreedn grien he, as wull he seggn: "Ick bünn je man blots een unschülli Kaktus, un för mien Stackeln kunn ick nix!"

Timm kiek rein verbiestert ut'e Wäsch. Denn löpp he gau ut'e Stuuv rut, se höörn sien Schreed dör de Köök un denn in'e Waschköök. Dat rumpumpel 'n Momang, un denn harr he wull funn, wat he seuk. Ieli keem he trüch, mit een oolen, schedderi Feudel un Leuwagen in'e Hand. De smiet he op'n Teppich un rubbel doropp rumm. De Blööms plinkern sick to. So'n Lappn harr de Möllersch nienich in'e goode Stuuv rinlotn. Un dormit kreeg he wiss nich de swattgriesen Ascheplackn rut, de dör dat Rievn mit'e Bloomwoter ers richdi groot worrn weer.

Timm kreeg een heel roodn Kopp un sien Matte wipp op un dol, as he dor so an Rubbeln weer. Nix to mookn. Nochmol loop he ut'e Stuuv rut un keem glieks wor trüch, düttmol mit'n Stück Seep, dat he wiss ut'e Boodstuuv holt harr. Dormit gniedel he nu op de Plackn rum, dat dat aans witt schüüm. Denn gung he wor mit de Feudel röver, un bilüttn seech dat ganz manierlich ut, blot's noch 'n beetn natt. Ober ob de Plackn würkli wech weern, kunns eers sehn, wenn aans woor dröög weer, un dat duert je noch 'n Tied.

Timm, so düch de Blööms, weer tofreedn mit sien Wark. Ober denn kiek he op'e Finsterbank, wo uck noch jümmers aans ünner Woter stunn. He griep sick no'nanner Stine, Gidda un Gilla un sett se op'e Footböön, denn keem Frieda, un tolest, vörsichdi, mit spitze Fingers, Oddo. All stunn se op'e Eer, un kiekn to, as Timm, mit de oole Feudel, de uck noch vull vun Seep wer, över de Finsterbank wisch. De Lappn weer ober al so natt, dat dat nich so recht dröög wardn wull. Dor neem Timm denn nochmol een Eek vun sien Schlabberpullover un wisch de Rest Woter wech.

Nu weer sien Pullover natt, ober de Finsterbank dröög. Timm stell de Blööms wor trüch, uck de Missingschkann, tolest harr he denn noch de Spröhputt in'e Hann. Nodinkli bekiek he sick de vun all Siedn an, un denn full de Groschn. "Och so!" reep he. He sett Oddo nochmol mit spitze Fingers op'e Teppich un spröh em vun alle Siedn af, dat Oddo, jüss as bie Anneken Möller, tofreedn mummel un grummel. Jo, düssn Timm, dat eer eegntli gorkeen so slechtn Kerl, de mutt blots 'n beetn trechstutz warrn. Un dat harr Oddo denn je uck good hinkreegn.

As Kruut un Rööbn stunn de Puttblööm nu dör'nanner op'e Finsterbank, Timm harr sick nich markn kunnt, wücke Bloom op wücke Steed hörn dee. Sogor Oddo stunn nu nich mehr op'e Butnsied neeg de Kommood, sünnern merrn mang sem, dat de annern bang eer Blädder introckn. Ober se harrn orndli wat beleevt un weern tofreedn.

Man wat weer dat? Stine mit eer scharpe Oogn harr't toeers sehn: An een Sied, de wull suns immer versteek weer, harr Oddo een fiene Blööd reegn, de em as 'n Trumpett an'e Sied rünnerbummelt. De harr 'n Farv - so lüchn rood as de Sünn, wenn se oobns to Puuch seilt. Oder - jo, oder as de lütt Fisch, mit de Oddo sick jümmers so gern ünnerholn much.

"Ooch, du Hansquast! Dat harrs du uns nich wiesn wullt!?" reep Stine un dee so, as weer se al sied Johr un Dach good Fründ mit Oddo. "Wuss de wull ganz för di hebbn, wat?"

"Sowat Apartigs he'ck miendach noch nich sehn!" roopn uck Gilla un Gidda as ut een Munn. Noch niemol de Orchidee, de Annetn lest Ostern vun eer Dochter kreegn hett, harr so'n fiene Bummelaasch!

Kaktus sech nix torto, ober de annern markn em an, dat he doch banni stolt weer. Un Gilla, Stine un eer Frünnins weern uck banni stolt dorop, een so wehrhaftn Stackeldeert ünner sick to hebbn, de, wenn't hart op hart kummt, uck een Minschn wiesn kunn, wo't langgoht.

Timm weer denn uck nich mehr wedderkoom, ober de Blööms harrn doch soveel Woter afkreegn, dat se dormit good hinriek, bet Möllersch wor trüch weer. Över de sien Mallör woor sich ober noch lange hööcht. Un as Primel Fiekn denn in Mai no butn in Gorn plant worr, dor vertell se uck de Butnblööms dorvun. Bald ward Oddo vun all Siedn fiert un manni Butnblööm reck sick de Hals ut, um em mol to Gesich to kreegn. Un as dat so mit sücke Geschichn is, ward se mit jeedn Vertelln noch 'n betn grötter, un so ward Oddo tolest noch so'n rechtn Held ...


Erstveröffentlichung am 3. Juni 2003

14. September 2007