Schattenblick →INFOPOOL →UNTERHALTUNG → LESELAMPE

PLATTDÜÜTSCH/051: Ernestine (SB)


Artikellogo

ERNESTINE

Dat weer Winner, een köhli, klamme Tied, wo de Bööm knöökern un leerdi in Gorn stohn un de blieke Sünn aans in een grimmeli Gries dukert. Obglieks Wiehnachn vör de Döör stunn, is Ernestine noch gonnie dorno tomood. Nodinkli röhr in 'n Putt Speckbohn, man in Gedankn weer se ganz woanners. Veer Johr al lich eer Willelm ünner de Eer, un Ernestine dreeg jümmers noch swoor doran. Se smiet de ganze Bueree alleen, de Kinner weern lütt, blots Willelms Moder Wiebe leev noch mit in't Huus, ober de Oolsch weer al 'n beetn tüdeli in Kopp un snack bilüttn allerhand snookschn Kroom.

Ernestine harr't nich licht, ober wenn se sick denn eer Kinner ankiek - de Öllste, Hinne, de sien Vooder as ut Gesich sneedn weer, eer Tweeschn Anna un Willi, de eer Vooder nie kennlernt harrn - denn wuss se, dat sick düsse Last to dreegen lohnt. An Anna harr se veel Freud, 'n heel fidele Deern, de de ganzn leevn Dach lang lach un sung un allerhand Dummtüüch in Kopp harr.

Ganz anners Willi. De lüttn Jung weer heel spiddeli un nu al 'n Stoot lütter as sien Süster. He wull nich snackn, noch nich mol brabbeln, un harr een Blick, as wenn he leever no binn kiek, as no butn.

Truuri sitt de arme Stackel op'n Stohl, un Ernestine düch meis, dat dor wat in em sitt, dat nie so rech rutkoom much. De Jung huuk still op den Kööknstohl un gluup mit drömeri Oogn op een leerdi Blatt, mit de he nich so rech wat antofangn wuss. Nich mol de Katt, de um sien Been rumsnurr, ward he wohr.

"Nu sünd wi Minschn al sowied, dat wi weet, wo een Meihdöscher funkschoneert, or sücke niemodschn Klapprekners", sinneer Ernestine, "ober wat sick in so'n lütt Minschnkopp afspeelt, dat blivv uns verslottn."

Anna reet eer ut de düster Gedankn, se harr 'n klööri Bild krakelt, dat se eer Mooder nu stolt wies. Dor stunn een swattbunte Koh op'n Wisch, een groot Huus dorvör un veel Kinners, de dor speelt. Se giggel, as harr de Koh eer jüss wat vertellt. Ernestine striek eer sach över de Kruuskopp un verspreek eer, dat se dat an Köhlschrank ophangn ward, wo al allerhand Biller vun eer bummelt.

Denn sett sick Ernestine neven Willi un treck em op'n Schot. "Na, wat's mit di?" froog se sachmöödi un wies op'e Bliestiff. "Keen Luss to mooln?" Willi anter nich, ober dormit harr se uck nich reek. "Muchs 'n Appel?" De Jung dreih den Kopp to eer hin, ober sien Oogn kiekn dör eer dör. Denn löhn he sick truuli an eer ran un keen twee Minutn loter weer he in eern Arm insloopn. Se droog de lüttn Jong in 'e Stuuv op Sofa un lech em een Wulldeek över. Se kenn dat al, he sloop meis de ganzn Nomeddach lang, wieldess sien kralle Süster fideel in Huus un op Hoff rumtoov.

"Hett Willelm al de Dannboom brocht?" bölk Wiebe mit'nmol. Se wull dat nich wohrhebbn, dat eer Söhn dood weer, un blots alltogern harr Ernestine Wiebe dat afnohm. Ober tominns een in't Huus mutt je noch 'n kloorn Kopp behooln.

"Jo, hett he", sech Ernestine. Af un an mol verklokfiedel se de Oolsch, dat eer Willelm vör veer Johrn, mööd vun de ganze Dach op Feld, mit'n Trecker in Groobn fohrt weer. Denn stunn de oole Fru Troonen in'e Oogn, as hör se't to'n erstn Mol. Ober 'n lütt Stoot loter harr se't wor vergeetn un se snack vun em, as wenn he jeedn Momang dör de Döör koom kunn. So lött Ernestine de oole Fru faken eer Gloobn, wenn se dat denn tofreedn mook.

"Jo", sech se, "de Dannboom steiht al in'e Lohdeel. Is'n ganze schmucke Nordmannsdann." Ernestine sülm harr se hüt morgn op'n Markt köff un dorhinstellt. "Schass di man noch 'n beetn hinleggn, Moder." Ernestine gung to eer Sweegermooder un lech eer 'n Deek över de Been, de de oole Fru ober glieks wor unwirsch afstriep. "Keen Tied to'n sloopn", mummel se, "'ck mutt mi trechmookn."

"Woför wuss di denn trechmookn?" begöösch Ernestine eer. "'t kummt doch keeneen vundoog."

De Olsch kiek eer mit stumpen Blick an. "Willelm will hüt nochmol vörbiekoom."

"Scheun weer't", dach Ernestine un wenn sick af.

"Warst sehn, Willelm kummt hüt trüch", beharr se, "un du, mien Ernestine, warrs dor noch nichmol um wies!" Ernestine schall eer gau ut eern Löhnstohl hölpn. Mit wackeli Been schrökel se to'n Speegel in'e Deel un böss eer spiddeli Hoor, denn legg se sick eer schmuckes Halsdook um, sett sick wedder in'e Stohl un tööv.

Ernestine schüddkoppt un gung no de Köök. De's je mall. Gern harr se sick mol mit een Minschn utschnackt, ober dor weer keeneen. Un sülvs de Noversch weern doch mehr op Klatsch ut, as eer mol totohörn.

Mit'nmol fung de Jiffel as dull an to kläffn. "Hol'n Rand, Hasso!" broch se em to Resong. Dor seech se 'n Schaddn dör de Schiev vun'e Husdöör. Keen Bimmeln vun'e Döörklock, man blots düssn Schaddn, groot, as weer't 'n Mannskerl. För'n Momang kniep se de Oogn to un stell sick vör, dat eer Sweegermooder recht harr, un Willelm dor stunn. Ober gau wisch se de Grappn wech. Veer, fief Schreed, denn weer se an'e Döör un ritt se op.

Twee pickenswatte Oogen kiekn eer an. Dat weer so'n Monarch mit een schiedige bruune Jack un tweie Büxn, afloopn Schohtüüch an'e Fööt un sien Aten, de rüük gewaldi no Schnaps.

"Verzeihn's, Gnä'frau", sech de Kerl, un Ernestine verschraak sick, dat se an leevstn de Döör glieks woor toballert harr. Ober düsse Minsch harr al'n Foot dormang schoovn. Se reep Hinnerk to, man blots de Döör to de Döönz totomookn.

"Gnä'frau", sech de Mann un schuuf sien knöökern Hann dör de Döörspalt.

Hinnerk harr de Döör to de Stuuv nicht tomookt, un so reep se lütt Anna to, se totomookn. Ut Oognwinkl seech se ober, dat nich Anna sünnern Willi, de vun sien Nomeddachssloop noch ganz drömerige Oogn harr, in'e Deel stunn.

Dor hör se de Stimm vun düssn Monarchn seggn: "Machen's nich zu die Dier, machen's nicht zu, scheene Frau, hab' feine Taterpött zu verkaufen."

"Wat nu?" Ernestine seech de tweie Schoh mang de Dörspalt, ut de een groot Töhn rutkiek. Se harr uck to Tiedn, as Willelm noch leevt, op'n Hoff eern Mann stohn, kunn blots mit'n lüttn Stock 'n Hord Bulln op'e Wisch driev. So mutt se uck nu nich bang ween. Much de Minsch uck schedderige Kleedasch anhebbn, so 't weer je man doch blots 'n Minsch, jüss as du un ick. Monarchn keem meis wied her, harrn eer Heimot verlootn mutt un harrn dat wiss nich licht, vun all de riekn Lüüd rumstött to warrn. Un hölpn kunn se so'n arm Kerl wull an bestn, wenn se em wat afköff.

"Lot em rin, Stine", reep Oma vun achtern, "ick will uck noch wat mit em beschnackn."

Sachn loot se de Döör los, un de Minsch riet se nich, as Ernestine dach harr, wieder op, sünnern stunn dor un tööv af, bet se em inbeed. Nu mit'nmol heel fründli trock he sien oolen Filzhood un grien eer breed an. Dorbie wies he een ganze Reech vun swattgeele Teenstumpen, de krüüz un dwars in sien Munn stohn. "Nehmen's mir nicht iebel, Gnä'frau, daß ich's steere, aber's werdens gewiß net bereuen, Gnä'frau."

He wies neven sick, wo een ganze Reech groote un lütte Pött stunn, de heel robust utsüchn. Jüss letzte Week weer Ernestine een tweigohn, dor kunn se good een niegen bruuken. Se seuk sick een ut, ober de fremme Minsch acht nich op dat, wat se wies, sünnern griep no eer Hand. "An Blick in'd Zukunft, Gnä'frau?", drung he. Ernestine tuck tosoom, sien Hann weern ieskoold.

Ohn aftotöövn bekiek he sick eer Hann un schüddkoppt. Denn ward he lütt Willi wohr, de bilüttn an sien Mooders Sied stunn. "De godselig Herr hatt ihn zu sich genommen, un der Bub dritt in seines Vaters Dabfen", sech he mehr to sick sülm, un fohr sick mit de Hann dör de Bortstoppeln. "Nehms mir nicht iebel, aber ich sags wiesis".

Ernestine mark, dat eern Lüttstn, de, de sick suns för rein gonnix intresseer, düssn Minsch ut opreetn Oogn angluup.

"De Apfli ischt aba weid vom Schdam g'falen, daß sich der godselige Herr Willelm im Grab umdrehchen mecht, wann er kennt. Was der fier a Sohn hat. Ich sags wiesis, weil's sons allaweil bergab ganga mit de Junge, so musich der Gnä'frau a Rat ans Herz legen."

Ernestine wuss sülm nich, wat mit eer losweer, ober eer loopn mit'nmol de Troonen lang de Backen, as weer se een junge Deern, de sick de Knee opsloogn hett. Eer weer, as wenn de Muer, de se de letztn veer Johr opbuut harr, ut'nannerbreek. Gau riet se düssn Minschn eer Hann wech, un steek se deep in'e Schörtendasch. "Wat wüllt se?" snucker se un weer froh, dat nich jüss so'n niescherie Nobersch vörbiekiek un se so to Gesich krich.

"Nix, Gnä'frau, mich deucht, Gnä'frau ischt's, die was mecht", sech he, un keem noch'n Stück neeger op eer to. Dorbie fung he an to hossen, as wenn he de Uttehren an Liev harr. He fixeer eer mit sien pickenswatte Kreihnoogn, dat Ernestine schudder. Ober se wisch düsse Gedankn wech. De ganze Situatschoon keem eer vör, as weer se in een Drööm, un se ward jeedn Momang dorut opwookn.

"Wuss unsn Gast nich mol wat anbeedn, Stine?" kreih mit'nmol ool Wiebe dormang. "De hett doch wiss Hunger!"

Ernestine weer banni dör'n Wind un beed de Frömm in'e Köök wo he sick swoor op'n Stool falln loot. Se smeer em 'n Bodderbrood mit Wuss, un he slung dat hungri rünner. Lütt Willi weer still achteransteebelt, un uck eer Sweegermooder seet mucksmuusenstill in eer Löhnstohl un gluup no de Frömm röver.

Ernestine wuss sülm nich, ob se överhaupt weetn wull, wat de Frömm to seggn harr. Dat he eern Willelm kennt hett, kunn se sick nich vörstelln, ober he snack vun em, as weert so.

Nu sitt he dor un schmatz un slung, bit he de letzte Krömen opeeten harr, denn schlürf he luud de Koffi, obglieks de noch banni hitt ween mutt. Wor fung he an to hossen. "Ich sags wiesis", fung he wedder an, "der godselige Herr Willelm mecht sich im Grab umdrehchen, wan er sein Sohn sieht." He schüddkoppt, un denn mummel he allerhand Kroom in sien Bort, dat Ernestine nich verstohn kunn, wieldess Willi truuli neegerkeem.

"Wie hat der godselige Herr Willhelm noch immer gsagt: 'De Leeve Gott hett de Tied mookt, vun de Iel hett he nix seggt'", sech he mit'nmol in reinstn Platt. Ernestine schudder. Jo, jüss so harr Willelm dat faken seggt.

"Geben's ihren Jungen die Zeit, die er braucht, auch wenn's 'ne andre is, as die Ihre, Gnä'frau".

Denn griep de Oole in sien Büxndasch, wöhl dor 'n Momang rum un trock een oole, drööge Wuddel rut. De hool he de lüttn Jong hin. Lütt Willi hoov tögerli sien Hann, schnapp se sick un wisch wedder trüch, dat he 'n seekern Afstann to düssn Minschn hett. Denn bekiek he sick de Wuddel vun alle Siedn, as weer dat Wunner wat.

"Essen, Jungchen, damit' groß un stark wirst, as dein Vater's war", sech de Taterminsch.

Ernestine verstunn dat Ganze nich. In'e Obstschödel op'n Köökndisch weern frische Appels, Beern un Wuddeln binn, un eer Söhn, de gniedel nu an so'n dröögen Knorzen rum, de sien Teen eegntli noch gonnie bietn kunn.

Behäbi stunn de oole Mann op. "ch muß weiter, Gnä'frau". He stunn op un schrökel nochmol swoorfälli to Wiebe röver - jo, un denn bööch he sick to eer Ohr un fluster eer wat to, dat dat fooldi Gesich vun de oole Fruu sick mit'nmol to'n Lachn vertreck. Denn sett he sien oolen Filzhood op un schlurf mit'n liesen "'ch bin froh, daß's heraußen ist", ut de Husdöör rut.


*


De Wiehnachstied weer för Ernestine jümmers de swoorste Tied, nich blots, dat se faken nachs in Stall bie de Köh togang weer, wenn dor een kalvn schall, se harr uck dachs jede Menge um'e Ohrn, um dat eer Kinner 'n beetn scheun to mookn. De frömme Minsch gung eer dorbie noch lang nich ut'n Kopp, un se wuss nich so recht, wat se dorvun hooln schall.

So sitt se denn an Hillignoobnd truuli mit de Lüttn un Moder Wiebe in'e Stuuv, man lees sick Wiehnachsgeschichn vör, man sing Leeder un Anna un Hinne speeln ievri mit eer nieget Speeltüüg.

Ool Wiebe harr sied de Dach mit de Frömm nie mehr no Willelm froog, un Ernestine düch meis, dat se dor nu över wech weer. De gröttste Freud ober mook eer Willi. Ernestine harr allerhand Söötkroom op'n Disch stellt, sülvsmookt, ut Marzipan formte Appelsins, Appeln un Wuddeln.

Un as Willi een so'n Wuddel wohr ward, dor griep he sick de. "Mu'ck eetn, dat 'ck groot un stark warr", mummel he.

Wat för Ernestine dat gröttste Wunnerwark weer, dee ool Wiebe gonnie wunnern. Se sitt in eern Löhnstool, nickköpp un grien ...


Erstveröffentlichung am 23. Dezember 2003

11. Juni 2007